عنه علیه السلام ـ فی دُعاءٍ لَهُ یَلجَأُ فیهِ إلَى اللّه ِ لِیَهدِیَهُ إلَى الرَّشادِ ـ
اللّهُمَّ إنَّکَ آنَسُ الآنِسینَ لِأَولِیائِکَ ، وأحضَرُهُم بِالکِفایَةِ لِلمُتَوَکِّلینَ عَلَیکَ ، تُشاهِدُهُم فی سَرائِرِهِم ، وتَطَّلِعُ عَلَیهِم فی ضَمائِرِهِم ، وتَعلَمُ مَبلَغَ بَصائِرِهِم ؛ فَأَسرارُهُم لَکَ مَکشوفَةٌ ، وقُلوبُهُم إلَیکَ مَلهوفَةٌ ، إن أوحَشَتهُمُ الغُربَةُ آنَسَهُم ذِکرُکَ ، وإن صُبَّت عَلَیهِمُ المَصائِبُ لَجَؤوا إلَى الاِستِجارَةِ بِکَ ؛ عِلما بِأَنَّ أزِمَّةَ الاُمورِ بِیَدِکَ ، ومَصادِرَها عَن قَضائِکَ .
نهج البلاغة : الخطبة 227 .
امام على علیه السلام ـ در دعایى که در آن به خدا پناهنده مى شود تا او را به راه درست ، هدایت فرماید ـ
بارالها ! تو براى دوستانت همدم ترینِ همدمانى و براى توکّل کنندگان به تو ، از همه کاردان تر. بر نهانى هایشان بینایى ، و از درون هایشان باخبر ، و از حدّ بینش آنان آگاه . رازهایشان بر تو آشکار است و دل هایشان شیفته تو . اگر غربت به وحشتشان اندازد ، یاد تو آرامشان مى سازد و اگر مصیبت ها بر آنان فرو بارد ، به سوى تو پناه مى آورند ؛ زیرا مى دانند که سر رشته کارها به دست توست و خاستگاه آنها قضاى تو .