۱۴ خرداد ۱۳۶۸ و بعد از رحلت جانگداز رهبر کبیر انقلاب اسلامی، امام خمینی (ره)، مجلس خبرگان رهبری منوط به وظیفه اصلی خود موظف بود تا طبق قانون اساسی کشور، رهبری اینده جمهوری اسلامی ایران را مشخص کند و این انتخاب رهبری مصادف شده بود با بازنگری قانون اساسی مصوب در سال ۱۳۵۸؛ با توجه به احتمال تغییر قانون اساسی مجلس خبرگان برای انتخاب رهبری جدید چند راه داشت:
۱. تعیین یک فرد یا یک شورا بر اساس قانون اساسی جاری برای رهبری تا زمان اتمام فرایند بازنگری و تعیین رهبر نهایی پس از رفراندوم.
۲. تعیین شورای سه تا پنج نفره از اعضای مجمع تشخیص مصلحت برای به عهده گرفتن وظایف رهبری به طور موقت تا زمان برگزاری رفراندوم.
۳. تعویق کامل انتخاب رهبر تا زمان اتمام فرایند بازنگری.
راه حل یک و دو پیشنهادات نایب رییس مجلس خبرگان، آقای هاشمی رفسنجانی بود و پیشنهاد سوم هم توسط شیخ یوسف صانعی ارائه شد. البته به جز پیشنهاد اول، بقیه راه حل ها با مخالفت جدی اعضای مجلس خبرگان روبرو شد. اما راه حل اول ابهامی بزرگ شد.