بخش هایی از یادداشت توکلی به شرح زیر است:
«کمتر کسی تا امروز مرا اهل مدح و ثنای قدرتمندان شمرده است ولی بر خودم واجب میدانم که در تکریم خدمتگزاران درستکردار، حتی اگر صدبار هم درستی ببینم، از تکرار تکریم خسته نشوم. پرواضح است که انجام این وظیفه، مانع انجام وظیفه نقد منصفانه اشتباهات نخواهد بود. حجتالاسلام رئیسی نیز از این قاعده کلی مستثنی نیست. روز یکشنبه ۹۸/۶/۱۷ آقای رئیسی یک باب دیگر به سوی عدالت گشود. این درِ تازه، دستور ایشان به رئیس کل دادگستری استان تهران برای رسیدگی به پروندههای کارگران هفت تپه در شعبه ۲۸ دادگاه انقلاب تهران است که در مرحله بدوی به مجازات های بسیار سخت منجر شده است.
داستان چه بود؟
سازمان خصوصی سازی نیشکر هفت تپه را به ثمن بخس به دو نفر نااهل، در واقع میبخشد. به اصطلاح خریداران، با فروش شکر موجود در انبار، مدتی کارخانه را میچرخانند، وام ارزی از صندوق توسعه ملی و وام ریالی از بانکها مرهم به زخمهای کارخانه نمیگذارد.
از همه بدتر، برای ماههای متمادی حقوق و دستمزد کارگران را نمیپردازند. متاسفانه در طی این مدت صدا از کسی بلند نمیشود.
کارگران و مردم نه خبری میشنوند و نه اثری میبینند. بعد ۳۰۰۰ کارگر مظلومی که ماههای متمادی حقوقشان داده نشده و تحرک مؤثری از مسئولان ذیربط استان و مرکز ندیدهاند، چه باید بکنند؟ وقتی گفتگو، گله و شکایت اثری نمیکند، چه چارهای جز تجمع در برابر دستگاههای مسئول و تظاهرات در خیابان باقی میماند؟